Τα φαντάσματα

Τελικά κάτι πρέπει να έκανα στην προηγούμενη ζωή μου και είμαι καταδικασμένος σαν σύγχρονος Προμηθέας, αλυσοδεμένος να περιμένω την τιμωρία μου η οποία είναι δεδομένη και δεν υπάρχει ελπίδα να σπάσω τα δεσμά της απογοήτευσης με τα οποία είναι δεμένος.
Η καταδίκη μου μεταμορφωμένη σε άγριο όρνιο να έρχεται από μακριά ουρλιάζοντας όχι για να φάει το συκώτι μου αλλά ένα κομμάτι από την καρδιά μου.

Στην έρημο της ψυχικής μου απομόνωσης το να ακολουθώ μια όαση με έβαζε ακόμα πιο βαθειά μέσα σε ένα λαβύρινθο χωρίς τοίχους ή εμπόδια, έφτανα σε αυτή μόνο και μόνο για να ανακαλύψω ότι ήταν ένα όνειρο, ένα παραλήρημα του μυαλού μου, μια ψευδαίσθηση. Πριν προλάβω να μισήσω τον εαυτό μου εμφανιζόταν μια άλλη πιο μακριά και άρχιζα ξανά το ανούσιο ταξίδι μου. Στο τέλος παραπατώντας έπεσα κάτω περιτριγυρισμένος από οάσεις-φαντάσματα, να γυρίζουν γύρω μου.

Η ερωτική απογοήτευση είναι ένα τέρας με πολλά μάτια αλλά χωρίς κεφάλι, με μυτερά δόντια χωρίς στόμα. Σαν να πεθαίνεις για μια σταγόνα νερό, να ακούς το ποτάμι και να μην ξέρεις που βρίσκεται, το βουητό του νερού να σου τρελαίνει το μυαλό.

Με ρώτησες χτες τι έχω. Σε κοίταξα και δεν σου είπα κουβέντα. Πως να σου περιγράψω άλλωστε αυτή την εικόνα;

Ξέρω ότι αυτό δεν θα κρατήσει πολύ. Θα κλείσω τα μάτια μου μέχρι όλες οι οάσεις-φαντάσματα να φύγουν. Θα σηκωθώ για άλλη μια φορά, θα τινάξω το χώμα από πάνω μου, θα φορέσω το καλύτερο χαμόγελό μου και θα κάνω αυτό που ξέρω να κάνω καλύτερα. Να είμαι ο εαυτός μου.

Στο βάθος μια όαση κάνει την εμφάνιση της.