Άγιε Νικόλα φύλαγε...

Παρασκευή μεσημέρι ξεκινάω για τον Άγιο για το παγκρητιο συνέδριο ξενόγλωσσης εκπαίδευσης. Έχοντας φορτώσει το αυτοκίνητο με ένα κάρο ανούσια πράγματα όπως τρίποδες, κάμερες, προτζέκτορς, λαπτοπς, 2 βαλίτσες ρούχα και βιβλία (τι θα τα κάνω τα βιβλία στον Άγιο, τι;) έκλεισα την πόρτα. Έβαλα αργά τα χέρια μου πάνω στο τιμόνι. Είτε ήμουν στο πιο απομονωμένο μέρος του πλανήτη είτε στο μικρό μου Agila το ίδιο ήταν. Ένιωθα πολύ μα πολύ μόνος για να κάνω μια τόσο μεγάλη διαδρομή. Το βλέμμα μου έπεσε πάνω στο κασετόφωνο, ο ήχος στο 40 αλλά δεν άκουγα τίποτα. Πήρα μια βαθειά ανάσα και έβαλα μπροστά την μηχανή. Το easy rider γέμισε κατακλυσμικά την ψυχή μου και το άδειο μου αυτοκίνητο.

Το Agila κατάπινε τα χιλιόμετρα λες και δεν είχε ξαναφάει τίποτα στην ζωή του, και να μπροστά μου το όριο που δεν είχα ξεπεράσει ποτέ μέχρι εκείνη την στιγμή ως οδηγός. Τα σύνορα του Ρεθύμνου. Στο Άγιο έχω να πάω από το 1990 με την πενταήμερη, στο Ηράκλειο πάνω από 5 χρόνια, ήταν για μένα σαν να οδηγούσα σε κάποια άλλη χώρα και όχι στην Κρήτη. Πάτησα αποφασιστικά το γκάζι. Τα μεγάφωνα έτριζαν με το I drove all night. Η συλλογή που είχα φτιάξει με τραγούδια του δρόμου με κρατούσαν ανάμεσα στις λευκές γραμμές, άλλοτε συνεχείς και άλλοτε διακεκομμένες άλλοτε θαμμένες κάτω από καινούρια άσφαλτο. Γραμμές ατελείωτες να οριοθετούν να χωρίζουν, να απαιτούν, να μοιράζουν, να προκαλούν τα τις πατήσεις να τις αψηφήσεις.

Fast Car από την Tracy Chapman με την θάλασσα αριστερά μου να ανοίγει την ψυχή της στο άπειρο. Δεν μπορώ να μιλήσω για την θάλασσα. Ο Σεφέρης και ο Ελύτης με έκαναν να νιώθω φτωχός σε λόγια να περιγράψω αυτό που νιώθω. Η καρδιά μου δεν είναι μέσα στο αυτοκίνητο, πετάει με τους γλάρους από πάνω, κλείνει τα φτερά της απότομα και βουτάει σαν τον Ιονάθαν.

Καλώς ήρθατε στον Άγιο Νικόλαο, να έχετε ένα ασφαλές ταξίδι. The road to hell part II. Η βραχνή φωνή του Chris Rea και η πινακίδα "Η ταχύτητα ελέγχετε με ραντάρ" τα μόνα γνώριμα χαρακτηριστικά του δρόμου. Φτάσαμε δικέ μου... μπράβο μας

Ε εσύ! Ψιτ! Έλα εδώ! Άσε τους γλάρους και μπες μέσα, σε χρειάζομαι να μου θυμίσεις τον εαυτό μου στα 18 μου, να χτυπήσεις όπως χτυπούσες τότε, να γυρίσω έστω και για δέκατα του δευτερολέπτου εκεί, να ακολουθήσω τα βήματα μου στο λιμάνι του Άγιου, να τρέξω μέχρι την λίμνη να δω τα ψαροπούλια να λιάζονται στους βράχους.

Έβγαλα το πουκάμισο μου. Είχε πολύ ζέστη. Το κάποτε μαύρο, ξεθωριασμένο πλέον μπλουζάκι με τα μεγάλα γράμματα στην πλάτη: 24 Λύκειο Αθηνών, Τάξη '90 που είχαμε φτιάξει εκείνο τον Απρίλιο στον Άγιο, ξαναβρέθηκε μετά από 16 χρόνια στον τόπο δημιουργίας του και εγώ να πασχίζω ανούσια και ανέλπιστα να καταπιαστώ από μνήμες σχεδόν σβησμένες.