Τους έχεις δει στην τηλεόραση σε περιγραφή Κωστάλα. Εκπληκτικές φιγούρες, σώματα αρμονικά με τις κινήσεις τους, μαγευτικές χορογραφίες. Πόσο δύσκολο μπορεί να είναι. Βάζεις τα παγοπέδιλά σου, "μα καλά μπορώ να σταθώ όρθιος σε δύο λεπίδες; πόσο μάλλον να πατινάρω;" Βγαίνεις στην πίστα η οποία είναι λες και πατάς πάνω σε σαπούνι, τα πόδια σου θέλουν να πάνε αλλού ενώ τα χέρια σου προσπαθούν να αγκιστρωθούν στο χερούλι που περιτριγυρίζει την πίστα. Τελικά τα πόδια σου καταφέρνουν να ξεφύγουν και η πρώτη επαφή με τον πάγο είναι μοιραία, υγρή και σκληρή. Δεν βάζεις χέρια κάτω αν δεν προσέξεις μην περνάει κανείς από κοντά και μείνουν τα δάχτυλά σου εκεί να τα κοιτάς. Προσπαθείς να σηκωθείς, ξαναπέφτεις, ξανά και ξανά. Στο τέλος καταφέρνεις με αργές κινήσεις να βρεθείς σε όρθια θέση. Αν φοράς τζιν την πάτησες, θα μείνει βρεγμένο πάνω σου για αρκετή ώρα. Εκείνη τη στιγμή συνειδητοποιείς ότι με τα σήκω - πέσε έχεις απομακρυνθεί από την μπάρα σωτηρίας και βρίσκεσαι καμιά εικοσαριά βασανιστικά μέτρα μακριά. Βάζεις ένα πόδι μπροστά, το σώμα σου ακολουθεί αλλά δεν τολμάς να σηκώσεις το πίσω πόδι γιατί νιώθεις περισσότερη ασφάλεια να ακουμπάει .... σε κάτι και ας είναι και πάγος. Ξαναπέφτεις.
Γιατί αυτή η αναφορά στο πατινάζ; Γιατί αυτή είναι ακριβώς η εικόνα που έχω για τον εαυτό μου όσο αφορά τον έρωτα. Οι σχέσεις μου μέτριουνται στα δάχτυλα... του αριστερού μου χεριού, για την ακρίβεια στα αριστερά δάχτυλα του αριστερού μου χεριού. Όχι ότι δεν θέλω, είμαι ερωτευμένος συνεχώς αλλά και απογοητευμένος συνεχώς. Το αποτέλεσμα είναι ότι είμαι εντελώς άσχετος. Οι μαθητές μου ξέρουν περισσότερα για σχέσεις στα 15 απ ότι ήξερα εγώ στα 20... και στα 30. Σαν ανασφαλής πατινέρ που το μόνο που ξέρω να κάνω είναι να τρώω τούμπες και να ψάχνω για το κάγκελο να κρατηθώ μην ξαναπέσω. Και πονάει το πέσιμο, πονάει κάθε φορά. Σαν άσχετος ότι και να κάνω είναι λάθος. Δεν υπάρχει εγχειρίδιο να διαβάσω, υποτίθεται ότι το γράφεις ο ίδιο από την εφηβεία και μετά και το χρησιμοποιείς στην μετέπειτα ζωή σου.
Αλλά αυτή είναι η χαρά του πατινάζ. Λες, ρε πούστη δεν θα ξαναπέσω. Και την επόμενη φορά σηκώνεσαι πιο εύκολα. Και στο τέλος καταφέρνεις να τσουλήσεις καμιά δεκαριά μέτρα με το ένα χέρι παρατεταμένο προς το κάγκελο, και βγαίνεις από την πίστα και ονειρεύεσαι να κάνεις διπλά άξελ, γιατί τελικά αν δεν ξαναδοκιμάσεις δεν ξέρεις τι μπορείς να καταφέρεις. Και στο τέλος τέλος, αν δεν μπορείς να κάνεις κάτι καλά, απόλαυσε το κάνοντας το άσχημα.
Γιατί αυτή η αναφορά στο πατινάζ; Γιατί αυτή είναι ακριβώς η εικόνα που έχω για τον εαυτό μου όσο αφορά τον έρωτα. Οι σχέσεις μου μέτριουνται στα δάχτυλα... του αριστερού μου χεριού, για την ακρίβεια στα αριστερά δάχτυλα του αριστερού μου χεριού. Όχι ότι δεν θέλω, είμαι ερωτευμένος συνεχώς αλλά και απογοητευμένος συνεχώς. Το αποτέλεσμα είναι ότι είμαι εντελώς άσχετος. Οι μαθητές μου ξέρουν περισσότερα για σχέσεις στα 15 απ ότι ήξερα εγώ στα 20... και στα 30. Σαν ανασφαλής πατινέρ που το μόνο που ξέρω να κάνω είναι να τρώω τούμπες και να ψάχνω για το κάγκελο να κρατηθώ μην ξαναπέσω. Και πονάει το πέσιμο, πονάει κάθε φορά. Σαν άσχετος ότι και να κάνω είναι λάθος. Δεν υπάρχει εγχειρίδιο να διαβάσω, υποτίθεται ότι το γράφεις ο ίδιο από την εφηβεία και μετά και το χρησιμοποιείς στην μετέπειτα ζωή σου.
Αλλά αυτή είναι η χαρά του πατινάζ. Λες, ρε πούστη δεν θα ξαναπέσω. Και την επόμενη φορά σηκώνεσαι πιο εύκολα. Και στο τέλος καταφέρνεις να τσουλήσεις καμιά δεκαριά μέτρα με το ένα χέρι παρατεταμένο προς το κάγκελο, και βγαίνεις από την πίστα και ονειρεύεσαι να κάνεις διπλά άξελ, γιατί τελικά αν δεν ξαναδοκιμάσεις δεν ξέρεις τι μπορείς να καταφέρεις. Και στο τέλος τέλος, αν δεν μπορείς να κάνεις κάτι καλά, απόλαυσε το κάνοντας το άσχημα.
2 comments:
Οταν όμως βρίσκεσαι στον πάγο, μακριά απο τη μπάρα, στη μέση του πουθενά, δεν είναι ωραίο? Αν μη τι άλλο κάνεις αυτό το κάτι, δράς αντί να κάθεσαι μακριά απο τη δράση και να οικτίρεις τον εαυτό σου.
Κύττα γύρω σου, ίσως πολύ κοντά σου να είναι το άτομο που θα σε αγαπήσει αύριο, ίσως και εκείνο να έχει πέσει στην προσπάθεια να σταθεί..δεν είσαι πιά μόνος.
Για το πατινάζ δεν ξέρω, αλλά στις σχέσεις, καλύτερα να αυτοσχεδιάζεις και να κάνεις ό,τι σου κατέβει. Άμα σε αγαπάει κάποιος, ό,τι ακι να κάνεις, ό,τι και να λες,όμορφο -τι λέω!- θεϊκό είναι!
ΌΧΙ άλλη ηττοπάθεια, όχι άλλες ανασφάλειες, και δεν χρειάζεται καμιά φιλοσοφία. Άμα είσια ο εαυτός σου, είσαι αληθινός, ερωτευμένος και ερωτεύσιμος.
Μπανάλ ακούγονται όλα αυτά ε; Μπορεί. Εγώ πάντως, όσες φορές λειτούργησα χωρίς οδηγίες χρήσης, δούλεψε. όταν πάλι πήγα να κάνω πλάνινγκ και σχέδια επί χάρτου, έγινα ένα με το χώμα...εεε, με τον πάγο!
Post a Comment