Με λένε Χρήστο και είμαι εντάξει

Σπρώχνω την ασφάλεια του θερμοσίφωνου. Πέφτει. Χμμμ ξανά σπρώχνω... πέφτει. Do you feel lucky?.... punk! Μπααα άσε καλύτερα μην κάψουμε το σπίτι και σιγά μην έρθουν οι πυροσβεστικάριοι με αυτό το κρύο. Έξω η θερμοκρασία να πιάνει το απόλυτο μηδέν (ναι, ναι ξέρω ποιο είναι το απόλυτο μηδέν έχω κάνει Φυσική στην βου λυκείου αλλά για το γεωγραφικό ύψος των Χανίων αν δεν είναι αυτό τότε ποιο είναι;) και να έχω τόσο μα τόσο πολύ ανάγκη από ένα ντουζ. Τα κατάφερα με 2 βραστήρες και μια μεγάλη κατσαρόλα νερό, λες και ζώ σε ορεινό χωριό... για περίμενε λίγο, ΖΩ ΣΕ ΟΡΕΙΝΟ ΧΩΡΙΟ!

Τουλάχιστον ήρθε ο κλιματιστικολόγος και έφτιαξε τα μηχανάκια και το σχολείο έχει μια ευπρεπή θερμοκρασία! Έξω ζίρρου ντιγκρίζ μέσα 19... καλά είναι

Δύο κάρτες γραφικών χρειάστηκα τελικά να αλλάξω για να φτιάξω τον υπολογιστή που με ταλαιπωρούσε από την Τρίτη... τώρα θα ήθελα να φωνάξω ένα "κολοκομπιούτερ μας έχετε κάνει σκλάβους" αλλά φοβάμαι ότι άμα πατήσω στο "publish Post" στο μπλογκ θα μου κάνει φορμάτ τον δίσκο.

Χτες δημοσιεύθηκε το άρθρο μου στην ιστοσελίδα του Bookcrossing με τίτλο 7 βιβλία για 7 μέρες χαράς (http://www.bookcrossing.com/articles/2146) που έγραψα, σήμερα το πρωί είχα στο μέιλ μου μηνύματα απ όλο το κόσμο από ανθρώπους που διάβασαν το άρθρο και είχαν παρόμοιες εμπειρίες με πρόσωπα που χάσανε. Λέμε ότι δεν ξέρουμε αυτόν που μένει από πάνω μας ή δίπλα μας. Μας ενώνουν όμως τόσα πολλά. Χαρά, λύπη, θάνατος, γέννηση, σαν να είμαστε ενωμένοι με ένα αόρατο ομφάλιο λώρο και να το νιώθουμε μόνο με έντονα συναισθήματα, μια αγκαλιά από ένα άγνωστο στην πλατεία Χανίων το βράδυ που η Εθνική σήκωνε το Ευρωπαϊκό, ένα μήνυμα συμπάθειας από κάποιον εντελώς άγνωστο σε ένα άλλο σημείο του πλανήτη για ένα κείμενο που διάβασε και τον άγγιξε, ένα χαμόγελο που μπορεί να προκάλεσες σε κάποιον άγνωστο από ένα ανέκδοτο που έλεγες στην παρέα σου και έτυχε να είχε στήσει αυτί και να το ακούσει. Δεν υπάρχουν ξένοι, υπάρχουν φίλοι που δεν έχουμε κάνει ακόμα.