Της Κυριακής τα σίδερα

Με τριγυρνούσε ένα σύννεφο κατάθλιψης εδώ και μέρες και περίμενα το ξέσπασμα το οποίο έγινε ευτυχώς Κυριακή. Οποιαδήποτε άλλη μέρα θα ήταν καταστροφική για την δουλειά και τους γύρω μου. Το φως της ημέρας είναι ανούσιο σε τέτοιες καταστάσεις οπότε κοιμόμουν και ξυπνούσα συνεχώς μέχρι που βράδιασε. Μόνο διάλειμμα από το κρεβάτι ήταν για να χτυπήσω τις κονσέρβες τόνου έκτακτης ανάγκης και για τουαλέτα. Οποιοσδήποτε από τους γείτονες μου βρισκόταν έξω και κοίταζε προς την αυλή μου θα χάζευε βλέποντας ένα τυλιγμένο σαν λουκάνικο πάπλωμα να περπατάει προς την εξωτερική τουαλέτα.

Το βράδυ ο Τζίμης με την ανατρεπτική του χειμαρρώδης γλωσσοδιάρροια βοήθησε λίγο να διαλύσουν τα μαύρα σύννεφα και με τραγούδια όπως ο Νεοέλληνας και μια άνευ προηγουμένου διασκευή του Σ' έχω κάνει θεό της Στανίση. Επιστροφή στο σπίτι γύρω στις 3 μετά από μια βόλτα μακράς διαρκείας μέσα στην πόλη η οποία είναι πανέμορφη φωτεινή και άδεια. Η Νέα Υόρκη μπορεί να μην κοιμάται ποτέ όπως τραγουδάει και η Μαντόνα (I love New York - Confessions on a dancefloor) αλλά τα Χανιά του δίνουν και καταλαβαίνει!