«Η μεγαλύτερη αδικία στη ζωή είναι το πως τελειώνει: μετά από χρόνια μόχθου και δουλειάς αντί να επιβραβευθείς. πεθαίνεις! Ο κύκλος της ζωής θα έπρεπε να είναι ανάποδος.
Πρώτα θα 'πρεπε να πεθαίνεις (να φεύγει αυτό το κακό από την μέση).
Μετά ζεις σε γηροκομείο. Μόλις γίνεις αρκετά νέος σε διώχνουν κλοτσηδόν από το γηροκομείο και πηγαίνεις στο γραφείο όπου αποκτάς αμέσως Jaguar και χρυσό Cartier. Εργάζεσαι για σαράντα χρόνια έως ότου γίνεις αρκετά νέος για να χαρείς την συνταξιοδότηση σου.
Τότε το ρίχνεις στα πάρτι, το σεξ και το αλκοόλ, και είσαι έτοιμος πια για το λύκειο. Μετά πας γυμνάσιο, δημοτικό, γίνεσαι παιδί, παίζεις, δεν έχεις πια ευθύνες.
Γίνεσαι μωρό, όλοι σε φροντίζουν, μετά επιστρέφεις στην μήτρα όπου περνάς τους τελευταίους εννέα μήνες σου επιπλέοντας ευχάριστα.
Και ξαφνικά τελειώνεις την ύπαρξή σου με έναν οργασμό.»
***
Το παραπάνω δεν είναι δικό μου αλλά μου άρεσε τόσο πολύ που θα ήθελα να ήταν.
No comments:
Post a Comment