Ας μην έχω αυταπάτες

Νιώθω ότι έχω ξεπεράσει κάποια αόρατα όρια. Δεν ξέρω προς τα πού, δεν τα βλέπω άρα δεν μπορώ να καταλάβω τι είναι.

Σαν να νιώθεις ερωτική απογοήτευση χωρίς να είσαι ερωτευμένος. Δεν ξέρεις πως είναι αυτό το συναίσθημα; Πώς να το περιγράψω… Πως είναι να νιώθεις ερωτική απογοήτευση; Έτσι…

Ξέρω ότι αύριο θα βγω με την Τζέιν. Θα την πάω για φαγητό σε ένα πολύ όμορφο ρεστοραν στο Ρέθυμνο. Εκεί θα της ζητήσω να προχωρήσουμε την ήδη περίεργη σχέση μας. Θα συμβούν ένα εκ των δύο παρακάτω:

Θα πει ναι, όπου θα ξεκινήσει μια καταδικασμένη σχέση η οποία θα μου δημιουργήσει τραυματικές εμπειρίες, πολύ άγχος και θα έχω να παλέψω τέρατα τα οποία δεν έχω ξανά παλέψει ποτέ. Και ενώ όλες μου οι αισθήσεις, η λογική και το ένστικτο ουρλιάζουν μακριά! Εγώ εκεί, βουτιά μέχρι τέλους.

Θα πει όχι, όπου δεν θα αλλάξει τίποτα γι αυτήν αλλά θα είναι λόγος για μένα να ξαναπέσω σε μια μικροκαταθλιπτική κρίση κατά την οποία ο «€70 την επίσκεψη» θα μου πει ότι εφόσον από την αρχή ήξερα που πήγαινε αυτή η ιστορία γιατί την επιδίωξα;

Και θα του πω ότι όταν πεινάς δεν σκέφτεσαι αν αυτό που θα φας το κλέψεις ή το βρεις στα σκουπίδια, όταν διψάς δεν σκέφτεσαι αν το θαλασσινό νερό σου κάψει σωθικά γιατί το ένστικτο της επιβίωσης δεν δίνει προτεραιότητα ούτε στην όραση ούτε στην γεύση, ούτε στην λογική.

Δεν ξέρω αν θα πρέπει να το αποκαλέσω αυτοτιμωρία, μαζοχισμό ή αυτοκαταστροφικό σύνδρομο. Νιώθω μια απίστευτη αδικία για την οποία δεν γνωρίζω κανέναν να ρίξω το φταίξιμο. Κοιτάω τον εαυτό μου στα μάτια και βλέπω την ίδια την Άβυσσο να κοιτά μέσα μου…. τρέμεις; Καλά κάνεις. Κανονικά θα έπρεπε να το είχες βάλει ήδη στα πόδια. Τι λες μωρό μου να πάμε για μπάντζι-τζάμπινκ. Κάθε μέρα που ζούμε τι νομίζεις ότι κάνουμε;