Το Σαββατοκύριακο αυτό ήταν αρκετά επεισοδιακό. Η Παγκρήτια Ορειβατική Συνάντηση διοργανώθηκε φέτος στα Χανιά από τον Ορειβατικό Σύλλογο Χανίων στον Καλικράτη.
Το ξέραμε ότι θα φάμε βροχή, και βροχή ήταν ακριβώς αυτό που φάγαμε. Ο καιρός είχε δείξει τις διαθέσεις του από το πρωί του Σαββάτου και μας έδωσε μια καλή γεύση στον δρόμο για Ασή Γωνιά. Σε όλο το δρόμο είχε πεντάλεπτα ξεσπάσματα τα οποία άρχισαν να πυκνώνουν όπως οι σπασμοί σε μια έγκυο. Στη Ασή Γωνιά, ένα τυπικό Κρητικό χωριουδάκι με μια τυπική πλατεία με τις τυπικές προτομές ηρώων, τα τυπικά καφενεία το ένα απέναντι στο άλλο και τα τυπικά πιτσιρίκια να μας περιεργάζονται στην αρχή και μετά ξεθαρρεύοντας να έρθουν να μας μιλήσουν και να μας πουν τυπικές βρόμικες μαντινάδες σταματήσαμε για να ξεμουδιάσουμε και να περιμένουμε το μικρό λεωφορείο μιας που το μεγάλο δεν μπορούσε να ανέβει στον πολύ στενό δρόμο για Καλικράτη.
Φτάνοντας στον προορισμό μας, μας υποδέχτηκε ο ορειβατικός με τσικουδιά και φιστίκια. Μετά από πέντε, έξι, εφτά, πολλές τέλος πάντων τσικουδιές πήγα να στήσω την σκηνή. Ο καιρός από πάνω να χαμογελά σατανικά την ώρα που ξεδίπλωνα την καλοκαιρινή σκηνή μου των 20€. Δύο σύννεφα μου φάνηκαν ότι είχαν το σχήμα χεριών που έτριβαν το ένα το άλλο. Σε χρόνο ντε-τε είχα μαζέψει την σκηνή και έβαλα πλώρη και πρύμνη μαζί μαζί για την εκκλησία του χωριού όπου και άλλοι φίλοι ορειβάτες είχαν την ιδέα να συγκατοικήσουν μαζί με τον Θεό.
Δεν πέρασαν 10 λεπτά όταν χωρίς προειδοποίηση άρχισε να ρίχνει καρέκλες, καναπέδες, σύνθετα και το περιεχόμενο από τα 120 ενωμένα εργοστάσια επίπλου. Γνώρισα από απόσταση αναπνοής πολύ κόσμο μιας που καμιά εκατοστάρα ορειβάτες είχαμε στοιβαχτεί στην μικρή ταβέρνα της περιοχής. Αυτό και αν ήταν σύσφιξη σχέσεων με τους άλλους συλλόγους. Μην αντέχοντας άλλο την σαρδολοποίηση αποφάσισα να ρισκάρω στην βροχή. Οργανωθείτε ρε! Έχω χουφτώσει πέντε και με έχουν χουφτώσει είκοσι! Τελικά κατάφερα να βγω στην καλοδεχούμενη εκείνη την στιγμή βροχή.
Μετά από τους σύντομους χαιρετισμούς των προέδρων των συλλόγων «τελειώνετε αρχίζει να βρέχει πάλι!» πήραμε σειρά για να παραλάβουμε αντί της παραδοσιακής σε τέτοιες συναντήσεις φασολάδα το βραστό με το ρύζι…. Όχι κρέας ρε γαμώτο! Ευτυχώς είχα φτιάξει κάτι τυροπιτάκια για την διαδρομή διαφορετικά πάλι νηστικός θα έμενα. Πλακωθήκαμε στα κρασιά και αρχίσαμε τους χορούς. Λύρα, λαούτο, μικρο-φονική και ηχεία σε ένα φορτηγάκι που έγραφε απέξω «τέντες – κεραμοσκεπές» και δώστου χοροπήδημα μέχρι τα μεσάνυχτα. Ανακαλύψαμε και ένα καφενείο το οποίο έκανε καταπληκτικές σφακιανές πίτες και ζωμό με διάφορα ματζούνια και συνήλθα γιατί με τέτοιο κεφάλι δεν θα μπορούσα να κοιμηθώ.
Ο ύπνος αποδείχτηκε another priest’s holy book (άλλου παπά ευαγγέλιο). Όταν έφτασα στην εκκλησία αρκετοί ήδη κοιμόντουσαν. Ξάπλωσα και κοίταγα, με το φως των καντηλιών) τις εικόνες. Ξαφνικά εμφανίστηκε πάνω από το κεφάλι μου μια κυρία και άρχισε να ανάβει κεριά και να τα τοποθετεί πάνω στον κεροστάτη που να σημειώσω είχα ξαπλώσει ακριβώς από κάτω. Αμάν παρανάλωμα θα γίνουμε σκέφτηκα καθώς η εκκλησιά φωτιζόταν έντονα από τα κεριά που άναβε η πιστή πλην χαζή και απερίσκεπτη ορειβάτης. Αφού έφυγε τόσο αθόρυβα όσο εμφανίστηκε, σηκώθηκα και έσβησα τα απειλητικά κεριά. Για να μην μακρηγορώ, πεινάω και θέλω να φύγω, το βράδυ ξυπνούσα με την χορωδία ροχαλητών, το «πόρτααα» που φώναζε μια κακόμοιρη που κοιμόταν ακριβώς δίπλα στη είσοδο σε όσους την άφηναν ανοιχτή και κάποια η οποία φώναζε «σουςςς» σε αυτούς που ροχάλιζαν.
Το πρωί ανακάλυψα ότι τελικά στην πόλη σπαταλάμε πολύ νερό μιας που με λιγότερο από ένα λίτρο πλύθηκα, έπλυνα τα δόντια μου, έστρωσα τα μαλλιά μου, καθάρισα τις μπότες μου και έπλυνα την αυλή της εκκλησίας (εντάξει το τελευταίο ήταν λίγο υπερβολικό, αλλά θέλω να καταλήξω ότι σπαταλάμε πολύ νερό γενικά).
Μετά από το παραδοσιακό τσάι, παξιμάδι, ελιές και αμύγδαλα ξεκινήσαμε για μια εκπληκτική πορεία μέσα από το φαράγγι του Καλλικράτη. Σταματήσαμε στην διαδρομή να μαζέψουμε και να φάμε καρύδια από τις καρυδιές που συναντήσαμε στον δρόμο, να θαυμάσουμε πανέμορφα φυτά, να μαζέψουμε σταμναγκάθι, να μυρίσουμε και να τρίψουμε στα χέρια μας διάφορα μυρωδικά φυτά των οποίων τα ονόματα ξεχνώ αλλά η μυρωδιά τους είναι ακόμα στα ρουθούνια μου, να δούμε τις κατσίκες που μας κοιτούσαν από ψηλά και που κάθε Κινέζος κατασκευαστής τζιπ θα ζήλευε για τον άνετο τρόπο που ανέβαιναν στα βράχια.
Σε ένα σημείο που σταματήσαμε κάποιος είπε ότι είναι ωραίο μέρος για μουσική. Έβγαλα την φλογέρα και ξεκίνησα τον Ερωτόκριτο. Αμέσως μια βαθειά αντρική φωνή άρχισε να τραγουδά και γεμίσαμε το φαράγγι με ήχους μελωδικούς. Μετά από το ανάλογο χειροκρότημα συνεχίσαμε την κατηφόρα για το τέλος του φαραγγιού όπου μας περίμεναν.. ε, ναι λοιπό ν και άλλο κρέας με την μορφή σουβλακιού. Πεινάω! Μ’ ακούει κανείς!
Στο Φραγγοκάστελο αντί να κάτσω να φάω όπως σχεδόν όλοι οι υπόλοιποι πήγα καρφωτός στην θάλασσα. Εκπληκτική εκείνη την Κυριακή, ζεστή γαλήνια, ότι ζητούσε το κουρασμένο σώμα μετά από 3 ώρες πορεία. Το αστείο ήταν ότι όταν βγήκα έψαχνα για τα πράγματα μου πάνω από δέκα λεπτά γιατί δεν έβαλα ένα σημάδι όταν μπήκα μέσα και με το να έχω τόση μυωπία άντε να τα βρω σε μια τόσο μεγάλη παραλία.
Στον Καλλικράτη άφησα τον ήχο από την φλογέρα μου πήρα όμως την αγάπη της φύσης, το χάδι της μάνας Γης, την ανάσα του ανέμου, την σκιά του πλατάνου, το φως του ουρανού, την αγκαλιά της θάλασσας, το χαμόγελο των νέων φίλων που έκανα.
Το ξέραμε ότι θα φάμε βροχή, και βροχή ήταν ακριβώς αυτό που φάγαμε. Ο καιρός είχε δείξει τις διαθέσεις του από το πρωί του Σαββάτου και μας έδωσε μια καλή γεύση στον δρόμο για Ασή Γωνιά. Σε όλο το δρόμο είχε πεντάλεπτα ξεσπάσματα τα οποία άρχισαν να πυκνώνουν όπως οι σπασμοί σε μια έγκυο. Στη Ασή Γωνιά, ένα τυπικό Κρητικό χωριουδάκι με μια τυπική πλατεία με τις τυπικές προτομές ηρώων, τα τυπικά καφενεία το ένα απέναντι στο άλλο και τα τυπικά πιτσιρίκια να μας περιεργάζονται στην αρχή και μετά ξεθαρρεύοντας να έρθουν να μας μιλήσουν και να μας πουν τυπικές βρόμικες μαντινάδες σταματήσαμε για να ξεμουδιάσουμε και να περιμένουμε το μικρό λεωφορείο μιας που το μεγάλο δεν μπορούσε να ανέβει στον πολύ στενό δρόμο για Καλικράτη.
Φτάνοντας στον προορισμό μας, μας υποδέχτηκε ο ορειβατικός με τσικουδιά και φιστίκια. Μετά από πέντε, έξι, εφτά, πολλές τέλος πάντων τσικουδιές πήγα να στήσω την σκηνή. Ο καιρός από πάνω να χαμογελά σατανικά την ώρα που ξεδίπλωνα την καλοκαιρινή σκηνή μου των 20€. Δύο σύννεφα μου φάνηκαν ότι είχαν το σχήμα χεριών που έτριβαν το ένα το άλλο. Σε χρόνο ντε-τε είχα μαζέψει την σκηνή και έβαλα πλώρη και πρύμνη μαζί μαζί για την εκκλησία του χωριού όπου και άλλοι φίλοι ορειβάτες είχαν την ιδέα να συγκατοικήσουν μαζί με τον Θεό.
Δεν πέρασαν 10 λεπτά όταν χωρίς προειδοποίηση άρχισε να ρίχνει καρέκλες, καναπέδες, σύνθετα και το περιεχόμενο από τα 120 ενωμένα εργοστάσια επίπλου. Γνώρισα από απόσταση αναπνοής πολύ κόσμο μιας που καμιά εκατοστάρα ορειβάτες είχαμε στοιβαχτεί στην μικρή ταβέρνα της περιοχής. Αυτό και αν ήταν σύσφιξη σχέσεων με τους άλλους συλλόγους. Μην αντέχοντας άλλο την σαρδολοποίηση αποφάσισα να ρισκάρω στην βροχή. Οργανωθείτε ρε! Έχω χουφτώσει πέντε και με έχουν χουφτώσει είκοσι! Τελικά κατάφερα να βγω στην καλοδεχούμενη εκείνη την στιγμή βροχή.
Μετά από τους σύντομους χαιρετισμούς των προέδρων των συλλόγων «τελειώνετε αρχίζει να βρέχει πάλι!» πήραμε σειρά για να παραλάβουμε αντί της παραδοσιακής σε τέτοιες συναντήσεις φασολάδα το βραστό με το ρύζι…. Όχι κρέας ρε γαμώτο! Ευτυχώς είχα φτιάξει κάτι τυροπιτάκια για την διαδρομή διαφορετικά πάλι νηστικός θα έμενα. Πλακωθήκαμε στα κρασιά και αρχίσαμε τους χορούς. Λύρα, λαούτο, μικρο-φονική και ηχεία σε ένα φορτηγάκι που έγραφε απέξω «τέντες – κεραμοσκεπές» και δώστου χοροπήδημα μέχρι τα μεσάνυχτα. Ανακαλύψαμε και ένα καφενείο το οποίο έκανε καταπληκτικές σφακιανές πίτες και ζωμό με διάφορα ματζούνια και συνήλθα γιατί με τέτοιο κεφάλι δεν θα μπορούσα να κοιμηθώ.
Ο ύπνος αποδείχτηκε another priest’s holy book (άλλου παπά ευαγγέλιο). Όταν έφτασα στην εκκλησία αρκετοί ήδη κοιμόντουσαν. Ξάπλωσα και κοίταγα, με το φως των καντηλιών) τις εικόνες. Ξαφνικά εμφανίστηκε πάνω από το κεφάλι μου μια κυρία και άρχισε να ανάβει κεριά και να τα τοποθετεί πάνω στον κεροστάτη που να σημειώσω είχα ξαπλώσει ακριβώς από κάτω. Αμάν παρανάλωμα θα γίνουμε σκέφτηκα καθώς η εκκλησιά φωτιζόταν έντονα από τα κεριά που άναβε η πιστή πλην χαζή και απερίσκεπτη ορειβάτης. Αφού έφυγε τόσο αθόρυβα όσο εμφανίστηκε, σηκώθηκα και έσβησα τα απειλητικά κεριά. Για να μην μακρηγορώ, πεινάω και θέλω να φύγω, το βράδυ ξυπνούσα με την χορωδία ροχαλητών, το «πόρτααα» που φώναζε μια κακόμοιρη που κοιμόταν ακριβώς δίπλα στη είσοδο σε όσους την άφηναν ανοιχτή και κάποια η οποία φώναζε «σουςςς» σε αυτούς που ροχάλιζαν.
Το πρωί ανακάλυψα ότι τελικά στην πόλη σπαταλάμε πολύ νερό μιας που με λιγότερο από ένα λίτρο πλύθηκα, έπλυνα τα δόντια μου, έστρωσα τα μαλλιά μου, καθάρισα τις μπότες μου και έπλυνα την αυλή της εκκλησίας (εντάξει το τελευταίο ήταν λίγο υπερβολικό, αλλά θέλω να καταλήξω ότι σπαταλάμε πολύ νερό γενικά).
Μετά από το παραδοσιακό τσάι, παξιμάδι, ελιές και αμύγδαλα ξεκινήσαμε για μια εκπληκτική πορεία μέσα από το φαράγγι του Καλλικράτη. Σταματήσαμε στην διαδρομή να μαζέψουμε και να φάμε καρύδια από τις καρυδιές που συναντήσαμε στον δρόμο, να θαυμάσουμε πανέμορφα φυτά, να μαζέψουμε σταμναγκάθι, να μυρίσουμε και να τρίψουμε στα χέρια μας διάφορα μυρωδικά φυτά των οποίων τα ονόματα ξεχνώ αλλά η μυρωδιά τους είναι ακόμα στα ρουθούνια μου, να δούμε τις κατσίκες που μας κοιτούσαν από ψηλά και που κάθε Κινέζος κατασκευαστής τζιπ θα ζήλευε για τον άνετο τρόπο που ανέβαιναν στα βράχια.
Σε ένα σημείο που σταματήσαμε κάποιος είπε ότι είναι ωραίο μέρος για μουσική. Έβγαλα την φλογέρα και ξεκίνησα τον Ερωτόκριτο. Αμέσως μια βαθειά αντρική φωνή άρχισε να τραγουδά και γεμίσαμε το φαράγγι με ήχους μελωδικούς. Μετά από το ανάλογο χειροκρότημα συνεχίσαμε την κατηφόρα για το τέλος του φαραγγιού όπου μας περίμεναν.. ε, ναι λοιπό ν και άλλο κρέας με την μορφή σουβλακιού. Πεινάω! Μ’ ακούει κανείς!
Στο Φραγγοκάστελο αντί να κάτσω να φάω όπως σχεδόν όλοι οι υπόλοιποι πήγα καρφωτός στην θάλασσα. Εκπληκτική εκείνη την Κυριακή, ζεστή γαλήνια, ότι ζητούσε το κουρασμένο σώμα μετά από 3 ώρες πορεία. Το αστείο ήταν ότι όταν βγήκα έψαχνα για τα πράγματα μου πάνω από δέκα λεπτά γιατί δεν έβαλα ένα σημάδι όταν μπήκα μέσα και με το να έχω τόση μυωπία άντε να τα βρω σε μια τόσο μεγάλη παραλία.
Στον Καλλικράτη άφησα τον ήχο από την φλογέρα μου πήρα όμως την αγάπη της φύσης, το χάδι της μάνας Γης, την ανάσα του ανέμου, την σκιά του πλατάνου, το φως του ουρανού, την αγκαλιά της θάλασσας, το χαμόγελο των νέων φίλων που έκανα.
No comments:
Post a Comment