Δεν υπάρχει μεγαλύτερη ικανοποίηση για μένα από το να βλέπω την χαρά στα πρόσωπα των άλλων, ιδίως αν εγώ είμαι η αιτία γι αυτό. Μπορώ να φτάσω σε απίστευτα σημεία για να επιτύχω κάτι τέτοιο. Αυτό που με φοβίζει είναι το γιατί. Γιατί θέλω να κάνω τους άλλους να γελάνε και να είναι χαρούμενοι; Τι μπορεί να το προκαλεί; Γιατί να μοιράζομαι τα πάντα με τους άλλους, φίλους και αγνώστους; Γιατί να μπω στον κόπο να αγοράσω ένα x-box και τέσσερα χειριστήρια και να μην παίζω παρά μόνο με παρέα;
Δεν ξέρω να απαντήσω στα παραπάνω αλλά δεν αλλάζω με τίποτα την έκσταση των φίλων μου καθώς πετάγανε τον αετό μου στην παραλία της Παλαιόχωρας αυτό το Σαββατοκύριακο. Δεν σκέφτηκα δευτερόλεπτο πόσο κόστισε και αν θα στεναχωριόμουν αν κάποιος του έκανε ζημιά.
Είναι όμορφο να μοιράζεσαι την χαρά σου, είναι τόσο όμορφο να δίνεις χαρά όσο και να παίρνεις. Αν όλοι προσπαθούσαμε να κάνουμε έστω και έναν άνθρωπο να χαμογελάσει, να νιώσει λίγη χαρά, έστω και για λίγα δευτερόλεπτα, αυτός θα ήταν ένας όμορφος, μα πάρα πολύ όμορφος κόσμος.
No comments:
Post a Comment